পবিত্ৰ ভাদ মাহ …..

পবিত্ৰ শাওণৰ মাহ যিদৰে মহাদেৱৰ ওপৰত সমৰ্পিত মাহ আৰু মহাদেৱৰ আটাইতকৈ প্ৰিয় মাহ। ঠিক সেইদৰে ভাদ মাহ হৈছে, প্ৰভূ শ্রী কৃষ্ণৰ প্ৰিয় মাহ। কাৰণ এই মাহতে প্ৰভূ কৃষ্ণৰ জন্ম হৈছিল।

অসমীয়া লোকজীৱনতো ভাদ মাহক পবিত্ৰ জ্ঞান কৰাৰ লগতে এই মাহটিত মন্দিৰ তথা উপাসনাস্থলীত নাম-কীৰ্তনেৰে ভক্তই ভগৱান চৰ্চা কৰাৰো সুকীয়া তাৎপৰ্য আছে। বিশেষত: গুৰু দুজনা ক্ৰমে  শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱৰ তিথিৰ উপৰি ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ জন্মমাহ হোৱা বাবে মাহজুৰি চলা এনে ভক্তি-অৰ্চনা অত্যন্ত অনন্দদায়ক হোৱাই নহয়, জাতীয় স্ংস্কৃতিৰো পৰিচায়ক। তদুপৰি জ্যোতিষ শাস্ত্ৰ অনুসৰিও ভাদ মাহত সিংহ ৰাশিত ৰবি অত্যন্ত শক্তিশালী হয়, কিয়নো সিংহ ৰাশি ৰবি গ্ৰহৰ নিজা ঘৰ। শাওন আৰু ভাদ মাহৰ সংক্ৰান্তিৰ দিনাৰে পৰা আৰম্ভ হোৱা ভাদ মাহ অসমীয়া বছৰৰ পঞ্চম টো মাহ। ভাদ মাহৰ ভাদ নামৰ উৎপত্তি হৈছে ʼপূৰ্বভাদ্ৰপদʼ নামৰ নক্ষত্ৰৰ পৰা।

অসমীয়া বাৰ মাহৰ প্ৰতিটো মাহৰেই স্বকীয় বৈশিষ্ট্য আছে। প্ৰতিটো মাহে প্ৰকৃতিৰ সৈতে একাত্ম হৈ আত্মবৈশিষ্ট প্ৰতিফলনেৰে সৌন্দৰ্য্যমণ্ডিত আৰু সমাজ জীৱনত ইয়াৰ প্ৰভাৱো সুদুৰপ্ৰসাৰী।  শৰৎ ঋতুৰ অন্তৰ্গত এই অসমীয়া কৃষিজীৱি মানুহে ভাদ মাহত কৃষি কৰ্মৰ পৰা আহৰি পায়।

ভাদ মাহৰ শুক্লা দ্বিতীয়া তিথিত জগতগুৰু মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ লগতে তেওঁৰ প্ৰিয় শিষ্য মাধৱদেৱৰো তিৰোধান তিথি। এই পবিত্ৰ মাহতেই বৈষ্ণৱ গুৰু শ্ৰীহৰিদেৱৰো আবিৰ্ভাৱ হৈছিল। মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱে অসমত নৱবৈষ্ণৱ ধৰ্ম বা একশৰণ নামধৰ্মৰ বীজ ৰোপণ কৰিছিল। বৰ্ণ ভেদা-ভেদ নিৰ্মুল কৰি সুশৃংখল ৰূপে সমাজখন গঢ়ি তুলিবলৈ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল সত্ৰ আৰু নামঘৰ। অসমৰ প্ৰতিখন সত্ৰ, নামঘৰতে এই গোটেই মাহ ধৰি চলি থাকে হৰি নামৰ শ্ৰৱণ কীৰ্তন আৰু স্মৰণ। জন বিশ্বাস মতে এই শ্ৰৱণ কীৰ্তন আৰু স্মৰণ ৰ জৰিয়তেই লাভ কৰিব পাৰে বৈকুণ্ঠ।

ভাদ মাহৰ অষ্টমী তিথিত অতি উলহ মালহ আৰু ভক্তিভাৱেৰে ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ জন্ম তিথি জন্মাষ্টমী পালন কৰা হয়। আয়তি সকলৰ নাম প্ৰসংগৰে মুখৰিত হৈ থাকে নামঘৰৰ মজিয়া। জন্মাষ্টমী ৰ পাছদিনা নন্দোৎসৱ পতা হয়। এই মাহটো হিন্দু ধৰ্মাৱলম্বী লোকসকলে পবিত্ৰ মাহ হিচাপে গণ্য কৰে, ভক্তপ্ৰাণ লোকে পৰিয়ালৰ মংগল কামনাৰে এই মাহতে মাহ- প্ৰসাদ, ফল-মূল আদিৰে ভগৱন্তলৈ শৰাই আগবঢ়াই সেৱা জনাই আৰ্শীবাদ লয়।

ভাদ মাহৰ লগত অসমীয়া সংস্কৃতিৰ বহুতো লোকবিশ্বাস জড়িত হৈ আছে। এনে এক পবিত্ৰ মাহত সন্তান জন্ম হ’লে জাতক তেজস্বী, ধনবান হয় বুলি বিশ্বাস কৰে। আকৌ ভাদ মাহত কোনো লোকৰ মৃত্যু হ’লে পৰিয়ালৰ বাবে অমংগল বুলি ভবা হয়।  এই মাহত বিয়া-বাৰু নাপাতে। আনকি কলগছ ও নোৰোৱে।

এই মাহত খাদ্য বিচাৰো মন কৰিবলগীয়া। ভাদ মাহত সৰিয়হ বটা,ওলকচু খাব লাগে। ঔ টেঙাৰ সৈতে সৰু মাছৰ জোল খালে মানুহ নিৰোগী আৰু দীৰ্ঘজীৱী হয় বুলি বিশ্বাস কৰে। তাৰোপৰি ভাদ মাহৰ প্ৰখৰ ৰʼদত বাকচৰ কাপোৰ ৰʼদত দিব লাগে । তেতিয়া উঁই পোক পৰুৱা আদিয়ে নষ্ট কৰাৰ ভয় নাথাকে।